11 maja 1944 o godzinie 23:00 rozpoczęło się pierwsze natarcie na Monte Cassino, z udziałem żołnierzy 2. Korpusu Polskiego, pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Został rozpoczęty atak na okupowany przez niemiecką 1 Dywizję Spadochronową masyw górski Monte Cassino i znajdujący się tam klasztor. Skutecznie dotychczas trzykrotnie broniący się przed atakami angielskimi i francuskimi Niemcy nie byli w stanie obronić się przed Polakami. Decydujące natarcie nastąpiło 17 maja, kiedy to gen. Anders zdecydował o mobilizacji wszystkich swoich żołnierzy.

Bitwa o Monte Cassino, nazywana też bitwą o Rzym, była jedną z najkrwawszych bitew II Wojny Światowej.

Ostateczne zdobycia Monte Cassino 18 maja

18 maja 1944 roku około godziny 9.30 po zaciętych walkach do opuszczonego przez Niemców klasztoru Monte Cassino wszedł patrol 12. Pułku Ułanów Podolskich, pod dowództwem ppor. Kazimierza Gurbiela, który, przechodząc bez strat pole minowe o wymiarach 300 × 100 metrów, wkroczył do ruin klasztoru. Wziął do niewoli szesnastu rannych żołnierzy niemieckich pod opieką trzech sanitariuszy i zatknął na murach najpierw proporzec 12 Pułku Ułanów, uszyty na poczekaniu przez plut. Jana Donocika, a następnie polską flagę, którą zatknęli żołnierze z pocztu dowódcy 3 kompanii 5. Batalionu Strzelców Karpackich.
Flaga przez cały czas polskiego natarcia noszona była w chlebaku przez st. sierż. Ryszarda Stachurskiego, szefa 3 kompani który zatknął na zdobytych ruinach swój proporczyk.
Relacjonujący na bieżąco to jedno z największych i najkrwawszych zwycięstw żołnierzy polskich podczas II wojny światowej ppor. Witold Domański pisał:
„Jeszcze dziś, 18 maja, świat dowie się, że Monte Cassino jest w rękach Polaków. Trzeba, żeby wiedzieli potomni, że dla nas góra ta była najbardziej niedostępnym szczytem świata, trudniejszym do zdobycia niż Mount Everest, niż Nanga Parbat. Lecz tędy prowadziła droga do Polski”.

WIECZNA CHWAŁA POLSKIM BOHATEROM!